Poznałem Krzysztofa Bernatka, gdy przyjechał na Litwę, by uczestniczyć w spotkaniu (później było ich wiele) dotyczącym współpracy Powiatu Szydłowieckiego ze Starostwem Szaternickim w rejonie Wileńskim.

Te rozmowy przyniosły bardzo wiele dobrych owoców w postaci realnej pomocy, jaką otrzymała społeczność Wileńszczyzny od Szydłowca. Dla mnie ta znajomość przyniosła radość, wspólnego z Krzysztofem i ks. Szymonem Wikło, wyjazdu motocyklowego w Alpy. Jest przysłowie, które mówi, że „jeśli chcesz poznać człowieka, zabierz go ze sobą w drogę”. W tym czasie poznaliśmy Krzysia, jako świetnego kolegę, człowieka pełnego pasji i różnych życiowych planów, kapitalnego rozmówcę i jednocześnie dumnego ze swojej Rodziny i kochającego męża i ojca, który o swojej żonie Małgosi i synu Czarku mówił zawsze z miłością i satysfakcją.

Miło było z nim jechać, a on żartował, że dzięki niemu mamy stu procentową frekwencję na Mszy, którą codziennie w drodze odprawialiśmy. Nie dojechał z nami do końca, bo miał plany, które kazały Mu wracać wcześniej... Myślę, że teraz też mamy poczucie, że nie dojechał do końca, ale to zaplanował już Ktoś Inny... Wierzę, że u kresu tej przerwanej ziemskiej drogi zaczęła się dla Krzysztofa piękna niebieska autostrada u boku Chrystusa, któremu Go polecam. Dziękuję Krzysiu za dar spotkania i do zobaczenia w Niebie...

Ks. Wojciech Górlicki